در مورد یوبوت و انواع آن بیشتر بدانیم
سیستم دال یوبوت به فواصل بزرگ بین دو تکیه گاه اجازه می دهد تا بدون میله به شکل صفحاتی تخت درآیند. یوبوت برای بسیاری از ساختمان ها و تشکیلات دیگر مورد استفاده قرار می گیرد وبه همین دلیل بتن بسیار کمتری به کار می رود. این سیستم دال یوبوت همه کاره به مهندسین و سازنده ها کمک می کند تا از مصالح ساختمانی کمتری استفاده کنند و همیشه نتیجه ی کارشان به شکل درست و بی نقصی باقی بماند.
در واقع این تصور کاملا قدیمی است. مهندسین با استفاده از سیستم شکل دادن, وزن طبقه ی دال ها را به وسیله ی ایجاد فضاهای خالی کاهش می دادند که این کار طی اجرای تکنیک های بسیاری در طولانی مدت انجام می شد. اما حالا سیستم های جدیدتر مانند یوبوت, این امکان را فراهم می کنند که با ساختن درجا (سی آی پی) بازدهی بیشتری در ساختار بتن داشته باشیم و با استفاده از یوبوت هزینه ی کلی کاهش پیدا کند.
سیستم های شکل دهی دال ها به شیوه ی سنتی که قبلا مورد استفاده قرار می گرفتند از این قبیل اند: طاق های دنده ایی, سیستم های شکل دهنده ی فاصله ی دو تکیه گاه در راستای تکی یا دوتایی, و دال های پیش ساخته ی هسته ی مجوف. اصول کمکی این است که صاحبان ساختمان ها و طراحان بتوانند مزیت های ساختار صفحه ی تخت در فاصله ی باریک بین دو تکیه گاه که دو طرفه است را بدست آورند, در حالی که یک مهندس ساختمانی می تواند طبقه را با استفاده از بتن سبک کند.
تاریخچه ی به وجود آمدن سیستم دال یوبوت بدین قرار است:
از سال 1800 میلادی طاق های دنده ایی مورد استفاده قرار می گرفتند, سال 1848 جوزف لوییز از بتن های مستحکم استفاده کرد, این روند ادامه داشت تا سال 1967 بهر موریس ساخت لوله ایی را معرفی کرد که با قطعات تیراتصالی بهم متصل شده بودند ( در حال آماده سازی ساختارهای بتنی ), در سال 1997 کوبیاکس ها با وزنی سبک توسعه پیدا کردند که بر سیستم بدنه ی کاواک ها موثر بودند.در سال 2001 روبرتو گرند پروانه ی اختراع یوبوت را به ثبت رساند , مقیاسی پیش ساخته در ساخت ساختمان استفاده شد تا هزینه های حمل و نقل ( و تولید کربن دی اکسید ) به وسیله ی یوبوت کاهش یابد.
