PDA

توجه ! این یک نسخه آرشیو شده میباشد و در این حالت شما عکسی را مشاهده نمیکنید برای مشاهده کامل متن و عکسها بر روی لینک مقابل کلیک کنید : یراق مناسب این پروفیل شیاردار چیست؟



vymand
2018/10/27, 17:33
تنوع پروفیل های آلومینیومی شیاردار(مهندسی) از نظر ابعاد و طراحی سطح مقطع بسیار زیاد است. اما چیزی که بیش از هر چیزی استفاده از این نوع پروفیل ها را مهم و پر کاربرد می کند یراق آلات آن ها می باشد. تنوع یراق آلات و شیوه ی استفاده از آن ها نیاز به یک کار مهندسی و ابتکار خلاقانه دارد.

به عنوان مثال مهره ی T ( T-slot Nut) دارای تنوع های مختلفی از نظر ظاهر، اندازه ی شیار و سوراخ پیچ می باشد. اما باید بدانیم که هر کدام چگونه مورد استفاده قرار می گیرد.



مدل مهره ی سمت راست حتما باید ازانتهای پروفیل وارد شیارد گردد ولی مدل سمت چپ از هر نقطه از پروفیل می تواند وارد شیار گردد. اجبار ورود مهره از انتهای پروفیل این مشکل را ایجاد می کند که اگر به هر دلیلی سازنده ی فریم متوجه شود که نیاز به اضافه یا کم کردن ستون یا تیر در طراحی اش دارد مجبور خواهد بود که بخش زیادی از سازه را باز کرده و پس از اضافه کردن قسمت جدید مجدد سازه را بازسازی کند که طبیعتا بسیار سخت و زمان بر خواهد بود. ولی مزیت اصلی این مهره ایجاد استحکام بیشتر به علت درگیری بیشترش با شیار است. اما مدل سمت چپ موسوم به Hammer در اسمبلینگ بسیار پر کاربرد بوده و مشکل نیاز به ورود از سر یا ته پروفیل را نداشته و بنابراین می توان به راحتی در هر زمان که نیاز شد تیر یا ستون جدید به سازه اضافه کرد.

هر چند که یک کار مهندسی خوب ایجاب می کند که یک سازه از پیش طراحی و شبیه سازی استحکام گردد ولی در مورد سازه های کوچک معمولا این کار زمان بر و یا هزینه بر است و سازنده ترجیح می دهد که حین ساخت و با سعی و خطا نقطه ی بهینه ی استحکام سازه را پیدا کند. پیشنهاد می کنیم رشته مقالات و بحث های ما در مورد استحکام سازه ی پروفیلی شیار دار را هم برای کسب اطلاعات بیشتر از اینجا پیگیری کنید. بنابراین پیشنهاد می گردد حین استفاده از مهره T از مدل Hammer استفاده شود.

در ادامه ی رشته ی مقالات از این دسته بیشتر در این مورد صحبت می کنیم.




مزیت: اساس بهبود استحکام و سختی در آلیاژهای آلومینیوم – سیلیسیوم عملیات حرارت‎پذیر می‎باشد.

آلیاژهای دوتایی آلومینیوم – منیزیم به طور گسترده در کاربردهایی که نیاز به سطح تمام‎شده‎ی روشن و مقاومت به خوردگی و همچنین ترکیبی از استحکام و شکل‎پذیری دارند مورد استفاده قرار می‎گیرند.

روی (Zn)

روی به تنهایی اثر چندان مفیدی بر آلومینیوم ندارد.

مزیت: به همراه مس و یا منیزیم در ترکیب شیمیایی آلیاژهایی که از طریق دایکست و ریخته‎گری ثقلی تهیه می‎شوند یافت می‎شود.

قلع (Sn)

این عنصر دارای خاصیت ضد اصطکاکی است و بیشتر برای کاربردهای یاتاقانی استفاده می‎شود.

مزیت: بهبود خاصیت ماشین‎کاری

عیب: ممکن است در بعضی از آلیاژها رسوب سختی را افزایش دهد.

سرب (Pb)

مزیت: در آلیاژهای ریختگی با مقدار بیش از 0.1% می‎تواند باعث بهبود خاصیت ماشین‎کاری گردد.

آهن(Fe)

مزیت: بهبود مقاومت به ترک گرم و کاهش امکان جوش خوردن قطعه به قالب در ریختگی تزریقی. آهن با دیگر عناصر موجود در آلیاژ واکنس نشان داده و باعث ایجاد ترکیبات بین فلزی و یا فازهای غیر محلول در مذاب آلومینیوم می‎شود که این فازها استحکام در دماهای کاربردی بالا را بهبود می‎بخشند.

عیب: وجود آهن بیش از میزان استاندارد می‎تواند باعث کاهش فرم‎پذیری فلز گردد و همچنین به علت ایجاد فازهای غیر محلول می‎تواند موجب کاهش سیالیت ومذاب‎رسانی گردد.

منگنز (Mn)

وجود عنصر منگنز بیشتر در آلیاژهای آلومینیوم به علت کاهش عصر تخریبی آهن به صورت فازهای شکننده و ترد می‎باشد و مقدار آن حدود نصف مقدار آهن می‎باشد.

کروم (Cr)

مزیت: در برخی آلیاژها مقاومت در برابر خوردگی را افزایش می‎دهد و در مقادیر بالاتر حساسیت به سریع سرد شدن را افزایش می‎دهد.

نیکل(Ni)

مزیت: این عنصر همراه با مس مقاومت در درجه‎ی حرارت بالا را افزایش می‎دهد و همچنین ضریب انبساط حرارتی را کاهش می‎دهد.

فسفر(P)

مزیت: عصر سیلیسیوم به عنوان عاملی برای جوانه زنی فاز سیلیسیوم می‎باشد.

عیب: فسفر اثر اصلاح‎سازی سدیم و استرانسیم را از بین می‎برد.

تیتانیم(Ti)

این عنصر برای ریز کردن ساختار در آلیاژهای ریختگی آلومینیوم استفاده می‎شود و معمولا همراه کمی بُر استفاده می‎شود.

استرانسیم(Sr)

مزیت: با مقدار کم در حد 0.02% تا 0.04% درصد برای اصلاح و بهسازی مورد استفاده قرار می‎گیرد.

عیب: مقدار بیش‎ از حد استاندارد این عنصر می‎تواند باعث ایجاد تخلخل بخصوص در قطعات ضخبم که سرعت انجماد آن آهسته است می‎شود.

آنتیموان(Sb) و سدیم (Na)

مقادیر استفاده‎شده از این دو عنصر بسیار کم و در حدود 0.05% می‎باشد

مزیت: جهت اصلاح و بهسازی سیلیسیم در آلیاژهای آلومینیوم – سیلیسیوم می‎باشد.

طبقه‎بندی آلیاژهای آلومینیوم

محصولات ساخته‎شده از آلیاژهای آلومینیوم بر اساس روش ساخت به دودسته تقسیم می‎شوند:

1- آلیاژهای کارپذیر: این آلیاژها با استفاده از فرآیندهای شکل‎دهی (در حالت‎های گرم وسرد) تولید می‎شوند.

2- آلیاژهای ریختگی: در این مدل از آلیاژهای آن را ذوب و سپس ریخته‎گری می‎کنند.

آلیاژهای کارپذیر و ریختگی از نقطه‎نظر شیمایی و ساختار میکروسکوپی با هم تفاوت‎های آشکاری دارند. در طبقه‎بندی کلی آلیاژهای آلومینیوم را مشاهده می‎کنید.

بر اساس استاندارد ملی آمریکا (AA) شیوه‎ی نامگذاری آلیاژهای آلومینیوم، یک عدد چهاررقمی است که عدد اول از چپ، عنصر اصلی آلیاژی را تعیین می‎کند و اعداد بعدی خلوص آن را تعیین می‎کنند.


گروه آلیاژی


عنصر اصلی آلیاژی


عملیات حرارتی پذیر

1xxx


99% یا بیشتر آلومینیوم


×

2xxx


مس


×

3xxx


منگنز




4xxx


سیلسیم




5xxx


منیزیم


×

6xxx


منیزیم+سیلیسیم




7xxx


روی




8xxx


سایر عناصر


-